7500 to Holte tactische gids: De 4-4-2 formatie
Als 7500 to Holte’s inwonende tactiek obsessief, kan een gids voor een aantal van de formaties en tactische concepten die ik het over elke week kan helpen. Dus dit is de eerste van een serie tactische gidsen die ik zal schrijven om een aantal van die grondbeginselen uit te leggen.
Deze week beginnen we met een gids voor een formatie, die Engelse klassieker, de 4-4-2. Het wordt gekenmerkt door vier verdedigers (twee centrale middenvelders in het midden, full-backs aan de linker- en rechterkant), vier middenvelders (twee centrale middenvelders, twee vleugelspelers aan de linker- en rechterkant) en twee spitsen. Dit is de ‘open’ of ‘platte’ 4-4-2 waarin de middenvelders niet in een smalle ruitvorm zijn geplaatst, maar verspreid in een lijn.
Image from soccer-training-guide.com
Pros
Het belangrijkste voordeel van de 4-4-2 is zijn eenvoud. Het biedt een solide basisstructuur met defensieve diepte en aanvallende nummers, met duidelijk gemarkeerde rollen. Veel Engelse spelers zijn hun hele leven opgegroeid met deze formatie en definiëren hun positie als verdediger, middenvelder of aanvaller door de invloed ervan.
Zonder de bal kunnen de vier verdedigers en vier middenvelders acht man voor de tegenpartij zetten, die de hele breedte van het veld bestrijken. Als de verdediging hoog oprukt met het middenveld, kan de tegenstander op eigen helft gewurgd worden door een muur van spelers. Met de bal zijn er altijd mogelijkheden in de breedte en een sterke aanwezigheid voorin om aanvallende mogelijkheden te bieden via lange ballen of voorzetten.
Het echte gevaar van de 4-4-2 is een paar spitsen die elkaars spel begrijpen. Het meest voorkomende voorbeeld is een ‘grote man-kleine man’ combo, waarbij een grote aanvaller de doelman is voor lange ballen en voorzetten, klaar om de bal achter de verdediging of in het strafschopgebied te spelen, waar zijn partner zich aan kan vastklampen. Christian Benteke en Gabby Abgonlahor hebben dit seizoen voor Aston Villa op deze manier gespeeld. Maar zulke combinaties kunnen bestaan tussen veel verschillende soorten spitsen. Het beste voorbeeld in de afgelopen jaren was onder Alex Ferguson bij Manchester United met Andy Cole en de voormalige Villa-man Dwight Yorke – twee goede spitsen die angstaanjagend werden als ze samen werden opgesteld en United naar hun Treble 1998-99 brachten.
Cons
Het nadeel van de 4-4-2 is dat de starre posities ertoe kunnen leiden dat een ploeg wordt overrompeld door meer flexibele tegenstanders. Het voor de hand liggende potentiële zwakke punt is dat je door met twee spitsen te spelen in de minderheid kan zijn op het middenveld. Een aanvaller kan terugzakken om te helpen, maar veel aanvallers zijn niet gedisciplineerd genoeg om dat effectief te doen. Als de vleugelspelers er ook de voorkeur aan geven om langs de zijlijn van het veld te spelen, kunnen de centrale middenvelders snel geïsoleerd raken tegen teams die met drie of zelfs vier centrale middenvelders spelen.
Die starheid wordt veroorzaakt door de drie linies van spelers van de 4-4-2, waardoor spelers van de tegenpartij de ruimte kunnen vinden ’tussen de linies’, met name de verdediging en het middenveld. Een goed gedisciplineerd team zal de ruimte tussen de verdediging en het middenveld comprimeren om dit te voorkomen, maar een slecht georganiseerd 4-4-2 kan enorme hoeveelheden ruimte voor de verdediging overlaten en als het middenveld de passmogelijkheden niet kan afsluiten, kunnen teams uit elkaar worden gescheurd door spelers van de tegenpartij die in die ruimtes op de loer liggen.
Martin O’Neill’s Aston Villa
Het voorbeeld dat de meeste Villa-fans zich zullen herinneren is onder Martin O’Neill van 2007-2010. De belangrijkste onderdelen van zijn 4-4-2 waren de spitsen en de vleugelspelers. Voorin werd Gabby Abgonlahor gekoppeld aan een grote doelman in de vorm van John Carew of Emile Heskey. De breedte werd verzorgd door de uitblinker van het team, Ashley Young en James Milner of Stewart Downing.
O’Neill gebruikte ook krachtige luchthartige centrale backs, ofwel de uitstekende Martin Laursen en Olof Mellberg of James Collins en Richard Dunne. De belangrijkste centrale middenvelders in zijn ambtsperiode waren Gareth Barry en Stiliyan Petrov, waarbij Milner soms ook in het midden speelde.
Deze video van een 5-1 zege tegen Bolton toont de vorm van de Villa-aanval, ballen die vanaf de vleugels richting John Carew vliegen, ondersteund door Gabby Abgonlahor. De reden waarom dit team boven een typische 4-4-2 uitsteeg, was de kwaliteit en veelzijdigheid van Ashley Young en James Milner. Ashley Young, die op de linkervleugel begon, kon met beide voeten voorzetten of naar binnen snijden en scoren en kreeg de volledige vrijheid om van vleugel te wisselen wanneer hij wilde – een vleugelspeler aan beide kanten van het veld en tegelijkertijd een derde aanvaller. Milner was nog flexibeler, een vleugelspeler, een derde spits en ook een prima centrale middenvelder.
Young en Milner’s veelzijdigheid leidde tot een overweldigende Villa tegenaanval die de mogelijke defensieve zwakheden van de formatie zelf en O’Neill’s gebrek aan een echt goede defensieve middenvelder of top full-backs oversteeg – behalve af en toe zoals de 7-1 nederlaag tegen Chelsea.
De 4-4-2 en Villa op dit moment
De 4-4-2 is zeer relevant bij Villa op dit moment als gevolg van Tim Sherwood over te nemen. Paul Lambert gebruikte het zelden, maar het werd sterk verbonden met Sherwood tijdens zijn tijd bij Tottenham toen hij Emmanuel Adebayor terug in het team bracht als een doelman spits en hem doelpunten liet maken via deze formatie – hoewel hij volhield dat “Ik weet niet wat je zegt over 4-4-2” toen het werd verweten voor een FA Cup verlies tegen Arsenal.
Tijdens zijn tijd bij Villa hebben we dit type van open 4-4-2 een paar keer gezien – eerst in de glorieuze 4-0 overwinning op Sunderland (die ik hier analyseerde als je het wilt herbeleven), maar ook in de verliezen tegen Swansea en Manchester United (analyse hier en hier voor de meer morbide). Sherwood heeft gekeken om Benteke en Abgonlahor te gebruiken als een grote man-kleine man paar en het tempo van N’Zogbia en Sinclair op de vleugels, met de full-backs ook de vrijheid gegeven om op het veld te komen, vooral Bacuna.
Tegen Sunderland was het enorm succesvol, hun verdedigers waren niet in staat om het tempo van de aanval aan te kunnen. Maar Swansea en Manchester United gebruikten beide hun superieure aantallen op het middenveld om het spel te domineren. Sindsdien heeft Sherwood geëxperimenteerd met de ‘ruit’ op het middenveld. Het is onwaarschijnlijk dat we de vlakke 4-4-2 weer zullen zien totdat Abgonlahor volledig fit is, om het cruciale aanvallende partnerschap te hervormen, maar zolang er goede spitsen en vleugelspelers beschikbaar zijn, zal de 4-4-2 altijd een optie zijn als de ploeg snel doelpunten nodig heeft.
Meer artikelen in de 7500toHolte Voetbal Tactiek Basis series kunnen hier gevonden worden:
De 4-2-3-1 formatie uitgelegd
De 4-3-3 formatie uitgelegd
De 3-5-2 formatie uitgelegd
De full-back positie uitgelegd.
